Ruhumun Fısıltıları

İçinden gelen kelimeleri hoyratça söylersin kimi zaman
Derin fırtınalarda,hızlı dalgalarda kaybolursun
Güneşin karanlıgında kalır
Gecenin sessizliğinde dolanırsın
Renkler kaybolur gökkuşağından
Yağan yağmurlarla yıkanır ruhun
Kendini minik bir kedinin gözlerinde görürsün belki
Aynada tanıyamadığın o yüzü,
Başkasının göz bebeklerindeki yansıması ürkütür seni
Sana bakan bir çift yabancı göz...
Günün birinde öyle biri girer ki yaşamına
Kendini onda görürsün ve yadırgamazsın
Ellerinde ellerini,kalbinde kalbini,gülümsemesinde gülümsemeni...
O ağlar senin için yanar
Onun yarası kanar,senin için acır
O hastalanır,sen ölürsün adeta...
Aynada bile tanıyamadıgın benliğini
Yanındaki gariplikle tamamlamanın şaşkınlığını yaşarsın
Ellerin ısınmıştır artık,kalbin tamamlanmış,hiçliğin kaybolmuştur
Kadın olduğunu hissedersin ya da tam bir erkek
Ama farkındalıklarından uzaksındır,değerini biçemezsin
Uykusuz gecelerinin sebebi olanın aynı zamanda içini tek mutlu eden 
olmasının zıtlığını oturtamazsın ki kafanda
Aşk böyle bir şey midir?
Zıtlıkların birleştiği, kaosun oluşturduğu, karmaşık ama basit yasam stili...Ne denilebilir ki daha fazla ifade etmek için?
Nasıl cümleler kurmak gerekir bilmiyorum,bilmek de istemiyorum
Tek bildiğim sadece 'yaşamak' istediğim